استانداردهای بارکد با توجه به كاربردهای متفاوت، سيستمهای توليد باركد بسياری وجود دارند که بر اساس الگوهای متفاوت، روش رمزنگاری و توليد کد در آنها با هم تفاوت دارد. بعنوان مثال درسيستم خرده فروشی اروپايی از استاندارهایEAN استفاده می شود .از معروفترين استانداردهای باركد می توان از :
EAN13 -EAN 8 – 2 OF 5 Chkd Mode – Coda Bar – Code 128 – code 39 – UPC و Interleaved 2 of 5نام برد.
استانداردهای بارکد
روشی برای نمایش داده ها به صورت تصویری و قابل خواندن توسط ماشین است. در ابتدا، بارکدها داده ها را با تغییر عرض، فاصله و اندازه خطوط موازی نشان می دادند. این بارکدها که امروزه معمولاً به آنها خطی یا تک بعدی (1D) گفته می شود، می توانند توسط اسکنرهای نوری خاصی که بارکدخوان نامیده می شوند اسکن شوند که انواع مختلفی از آنها وجود دارد. بعدها، انواع دوبعدی (2 بعدی) با استفاده از مستطیل، نقطه، شش ضلعی و الگوهای دیگر، به نام کدهای ماتریسی یا بارکد دو بعدی، توسعه یافتند، اگرچه آنها به این ترتیب از میله ها استفاده نمی کنند.
بارکدهای دوبعدی را می توان با استفاده از اسکنرهای نوری دوبعدی ساخته شده، که در چند شکل مختلف وجود دارند، خواند. بارکدهای دوبعدی را می‌توان توسط یک دوربین دیجیتال متصل به یک نرم‌افزار ریز رایانه که یک تصویر عکاسی از بارکد می‌گیرد و آن را تجزیه و تحلیل می‌کند تا بارکد دوبعدی را تجزیه و تحلیل کند، خواند. یک دستگاه تلفن همراه با دوربین داخلی، مانند تلفن هوشمند، می‌تواند به عنوان نوع دوم بارکدخوان دوبعدی با استفاده از نرم‌افزار کاربردی تخصصی عمل کند (همان نوع دستگاه تلفن همراه بسته به نرم‌افزار کاربردی، می‌تواند بارکدهای یک بعدی را نیز بخواند).
استاندارد های بارکد توسط نورمن جوزف وودلند و برنارد سیلور اختراع شد و در سال 1952 در ایالات متحده به ثبت رسید.[1] این اختراع بر اساس کد مورس [2] بود که به نوارهای نازک و ضخیم گسترش یافت. با این حال، بیش از بیست سال طول کشید تا این اختراع از نظر تجاری موفق شد. مجله UK Modern Railways دسامبر 1962 صفحات 387-389 نشان می دهد که چگونه راه آهن بریتانیا قبلاً یک سیستم بارکد خوان را کامل کرده بود که قادر به خواندن صحیح قطارهای حرکتی با سرعت 100 مایل در ساعت (160 کیلومتر در ساعت) بدون اشتباه بود، اما این سیستم با خصوصی سازی رها شد. راه آهن صورت گرفت. استفاده اولیه از یک نوع بارکد در زمینه صنعتی توسط انجمن راه آهن آمریکا در اواخر دهه 1960 حمایت شد.
این طرح که توسط General Telephone and Electronics (GTE) و به نام KarTrak ACI (شناسایی خودکار خودرو) ساخته شده است، شامل قرار دادن نوارهای رنگی در ترکیبات مختلف بر روی صفحات فولادی است که در کناره های قطار راه آهن چسبانده شده بودند. دو پلاک در هر خودرو، یکی در هر طرف، با ترتیب نوارهای رنگی که اطلاعاتی مانند مالکیت، نوع تجهیزات و شماره شناسایی را رمزگذاری می‌کرد، استفاده شد.[3] برای مثال، در حالی که ماشین در حال حرکت بود، صفحات توسط یک اسکنر کنار مسیر که در ورودی یک محوطه طبقه بندی قرار داشت، خوانده شد.[4] این پروژه پس از حدود ده سال رها شد زیرا سیستم پس از استفاده طولانی مدت غیرقابل اعتماد بود.[3]
بارکدها زمانی از نظر تجاری موفق شدند که برای خودکار کردن سیستم‌های پرداخت سوپرمارکت استفاده می‌شدند، کاری که تقریباً جهانی شده است. شورای کد محصول یکنواخت مواد غذایی در سال 1973، طرح بارکد را که توسط جورج لورر توسعه داده شده بود، انتخاب کرد. بارکد Laurer، با میله‌های عمودی، بهتر از بارکد دایره‌ای که توسط Woodland و Silver ساخته شده است، چاپ می‌شود.[5] استفاده از آنها به بسیاری از وظایف دیگر که به طور کلی به عنوان شناسایی خودکار و جمع آوری داده (AIDC) شناخته می شوند، گسترش یافته است. اولین اسکن بارکد کد جهانی محصول (UPC) که اکنون در همه جا وجود دارد، روی بسته آدامس Wrigley در ژوئن 1974 در سوپرمارکت Marsh در تروی، اوهایو، با استفاده از اسکنر ساخته شده توسط Photographic Sciences Corporation بود.[6][5] کدهای QR، نوع خاصی از بارکد دوبعدی، اخیراً به دلیل رشد مالکیت گوشی‌های هوشمند بسیار محبوب شده‌اند.[7]
سیستم های دیگر در بازار AIDC نفوذ کرده اند، اما سادگی، جهانی بودن و هزینه کم بارکدها، نقش این سیستم های دیگر را محدود کرده است، به ویژه قبل از اینکه فناوری هایی مانند شناسایی فرکانس رادیویی (RFID) پس از سال 1995 در دسترس قرار گیرند.